Recensie: European Citizen Popsong van Marieke Dermul

●●●○○

 

EUROPEAN CITIZEN POPSONG

 

MARIEKE DERMUL




Door RiRo, gezien 19 december 2017  

Kan een popsong de eenheid in Europa bevorderen? Om dat te onderzoeken maakt Marieke Dermul een reis door Europa. De reis begint anderhalf jaar geleden, in juli 2016, op het Over het IJ Festival in Amsterdam, met een performance van een kwartier in een zeecontainer. Daarna doet ze Athene, Boedapest, Kiev en Berlijn aan. Daar filmt ze de interviews die ze er houdt. In augustus 2017, tijdens Theater Aan Zee in Oostende, laat Dermul zien wat haar reis tot dan toe heeft opgeleverd. En vandaag, dinsdag 19 december 2017, is ze terug in Amsterdam voor de première van de theaterversie van European Citizen Popsong in De Brakke Grond.

Dermul maakt meteen aan het begin van haar voorstelling duidelijk dat ze voor meer eenheid in Europa is. De overgrote meerderheid van het publiek is dat ook. Jammer, want nu is het op voorhand duidelijk dat Dermul voor eigen parochie zal preken. Behalve de vraag of we voor eenheid zijn, stelt Dermul ons nog meer vragen. Zo kun je bijvoorbeeld je hand opsteken als je vindt dat je een linkse intellectueel bent. Of een alleenstaande moeder. Of mensensmokkelaar. Ja, je weet maar nooit. 


Na de vraag wie er muzikaal is, nodigt ze vier vrijwilligers uit om haar te komen assisteren. Vanavond zijn drie daarvan van het Da Vinci College in Purmerend, twee leerlingen en hun geschiedenisleraar. Niet dat dat er iets toe doet, want veel meer dan decorstukken zijn de vier niet. Dermul houdt de touwtjes stevig in handen.

European Citizen Popsong is zowel performance als documentaire. Live gespeelde en gezongen scènes worden afgewisseld met filmbeelden van gesprekken in Athene, Boedapest, Kiev en Berlijn. In die opgenomen gesprekken zien we hoe Dermul de input die ze krijgt gebruikt om te blijven schaven aan haar popsong. Zo vraagt ze bijvoorbeeld in Kiev tijdens het Eurovisiesongfestival aan deskundigen als Cornald Maas hoe ze haar popsong geschikt zou kunnen maken voor dat evenement. Want wie weet kan ze in 2018 namens België deelnemen. Op een ander moment in de voorstelling maakt ze met de daarbij horende lichaamstaal live een rapversie.

Vermakelijk is European Citizen Popsong wel, maar inhoudelijk is de voorstelling eigenlijk te oppervlakkig voor meer dan twee van die groene ballen. Die derde heb er toch maar bij gezet als een soort aanmoedigingsbonus. Want Marieke Dermul heeft met haar natuurlijke quasi naïeve podium presence wel de potentie om echt goede voorstellingen te maken. En als ze die gaat maken, zullen we European Citizen Popsong
waarschijnlijk achteraf zien als een goed gemaakte, maar inhoudelijk toch nog te lichte, te weinigzeggende oefening op weg daarnaartoe.

Minirecensie: Apollon van Florentina Holzinger / CAMPO

●●●●●

 

APOLLON 

FLORENTINA HOLZINGER / CAMPO

Door RiRo, gezien 13 december 2017

In Apollon van Florentina Holzinger/CAMPO zetten zes performers hun lichaam volledig in. Evelyn Frantti door zichzelf fysiek te pijnigen, soms letterlijk, in andere gevallen door die indruk te wekken. De andere vijf actrices/dansers, net als Frantti volledig naakt, gebruiken hun lichamen voor bewegingstheater dat extreem ver gaat.

Door hun performance dwingen ze het publiek anders naar een vrouwenlichaam te kijken. Wat uiteindelijk, in ieder geval bij mij, bevrijdend werkt. Een aanrader deze voorstelling. 

Donderdag 14 december en vrijdag 15 december nog te zien in Frascati in Amsterdam en op woensdag 10 januari in Theater Rotterdam. Uit de info van CAMPO over deze voorstelling: 'bevat scènes die als aanstootgevend ervaren kunnen worden.' 

  
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: CAMPO

Recensie: On Ice van Suzanne Grotenhuis / De Nwe Tijd

●●●○○

 

ON ICE

 

SUZANNE GROTENHUIS / DE NWE TIJD




Door RiRo, gezien 14 december 2017  

Het was koud in de Der Aa-kerk in Groningen waar ik in november 2013 tijdens het Jonge Harten Festival Zwarte Woud Forever zag. Gelukkig was die monoloog van Suzanne Grotenhuis, in een dikke wollen trui en met een bontmuts op, hartverwarmend. En hoopgevend. Want voor het geval Nederland door de opwarming van de aarde onder water zou komen te staan, wat volgens Grotenhuis niet al te lang meer zou duren, had ze de overlevingspaketten al klaar liggen, en de route naar het hoger gelegen Zwarte Woud al uitgestippeld.

Voor Zwarte Woud Forever won ze de Roel Verniersprijs van € 2000. Veel te weinig natuurlijk om een nieuwe voorstelling mee te financieren. Maar voor dat bedrag bleek je wel een ijspiste te kunnen kopen. Een plastic ijspiste weliswaar, maar toch, als je er regelmatig 'glice' uit de bijgeleverde flacon opspuit, levert dat dan wel geen honderd procent, maar toch nog altijd een niet te verwaarlozen 'vijfentachtig procent schaatservaring' op.

Gekleed in een zwarte smoking, en heen en weer bewegend op witte kunstschaatsen, legt Grotenhuis in On Ice uit waarom ze ervoor koos die ijspiste aan te schaffen. Daarbij slaat ze, zoals cabaretiers dat ook wel doen, voortdurend zijpaden in. Sommige daarvan zijn heel geslaagd, andere duren net wat te lang. Het sterkste van On Ice zijn de laatste twintig minuten, met de door liefdesverdriet veroorzaakte eenzaamheid in de Australische woestijn (hij maakte het godbetert uit in de Ikea) en de varianten op de slotscène van Het Zwanenmeer On Ice.

Waar Suzanne Grotenhuis in uitblinkt, zijn onverwachte quasi terloopse, maar ondertussen heel puntige, tussenopmerkingen. Waarmee ze, in ieder geval bij mij, bijna elke keer een glimlach te voorschijn weet te toveren.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: De Nwe Tijd

Recensie: Onbezongen van Valentijn Dhaenens / KVS & SkaGen

●●●○○

 

ONBEZONGEN

 

VALENTIJN DHAENENS / KVS & SKAGEN




Door RiRo, gezien 8 december 2017  

Vanonder het achterdoek waaien plotseling tientallen kopieën van een foto de speelvloer op. In de zaal kunnen we ze niet goed zien. Maar door de reactie van de politicus en zijn spindoctor begrijpen we dat ze compromitterend zijn. De politicus oefent hoe hij de pers te woord zal staan, zal zeggen dat hij om vergeving vraagt, vooral zijn vrouw om vergeving vraagt, maar dat hij de campagne voort zal zetten. Deze scène met de foto en het vragen om vergeving zien we overigens pas tegen het eind van de voorstelling. En nog iets later, als ik bij het verlaten van de zaal zo'n foto oppak en nauwkeurig bestudeer, zie ik dat Jos er gelukkig niet op staat.

Een politicus, blauw pak, wit overhemd, blauwe stropdas, nog onwetend van die foto's, staat voor een microfoon en begint aan een speech. Met zijn charisma, zijn glimlach, en met mooie woorden als 'verandering' en 'duurzaamheid' probeert hij zijn gehoor te paaien. Na een minuut of tien stapt hij uit zijn rol, ineens heeft hij genoeg van die holle retoriek. Zijn glimlach en zijn charisma laat hij abrupt varen. Met een van ergernis vertrokken gezicht, zijn handen in zijn zij, valt hij woedend uit tegen zijn spindoctor.

In de monoloog Onbezongen zijn we getuige van de voorbereidingen van debatten van een politicus in campagnetijd. Zowel van de debatten met een rivaal binnen zijn eigen partij, als van debatten met politici van andere partijen. Tijdens die voorbereidingen gaat de politicus in discussie met zijn spindoctor, waarvan we als publiek alleen de stem horen (eerder opgenomen door Valentijn Dhaenens zelf). De politicus in Onbezongen heeft geen naam. Uit zijn woorden kunnen we ook niet opmaken waar hij voor staat.

Na elke campagnedag zien we (op eerder opgenomen beelden) hoe de steeds vermoeider ogende politicus 's avonds laat vanuit zijn hotelkamer skypet. Met zijn vrouw. Met zijn kinderen. Daardoor krijgen we ook de andere kant, de menselijke kant te zien. Hij is niet alleen een politicus, maar ook een echtgenoot die zegt zijn vrouw te missen, een vader die de stem van zijn kinderen wil horen.

Als Dhaenens al heen en weer lopend weer een nieuw wit overhemd uit de verpakking haalt, weten we dat er een nieuwe dag is aangebroken. Weer een dag waarop de politicus zich met zijn spindoctor voorbereidt op een debat of een interview. Zo volgen we de campagne tot aan de avond van de uitslag. Totdat hij óf de overwinningstoespraak zal houden óf zijn tegenstander zal moeten feliciteren.

In de scènes over de machtsstrijd binnen de partij waarbij Dhaenens onder meer zegt “Ik zie u graag. Maar ik maak u kapot”, zal het publiek in Vlaanderen waarschijnlijk denken aan Karel De Gucht en Guy Verhofstadt. Maar ik als Nederlander zie meteen voor me hoe Brutus Asscher zijn dolk in de rug van Diederik Samsom plantte. En als Dhaenens zijn stropdas afdoet en de mouwen van zijn witte overhemd oprolt, denk ik aan Jesse Klaver, terwijl bij het maken van de voorstelling waarschijnlijk een andere politicus de inspiratiebron was.

Na weer een slopende campagnedag in weer een ander hotel trekt de politicus met zijn ene hand zijn onderbroek wat naar voren, en met in zijn andere hand zijn smartphone maakt hij voor zijn minnares een filmpje van Jos. Met een sensuele stem zegt hij tegen haar: 'Ik wou dat ik u mee kon nemen naar het topje van de berg Jos.'

In een eerdere monoloog van Valentijn Dhaenens, DegrotemonD, die in 2009 geselecteerd werd voor zowel het Nederlandse als het Vlaamse Theaterfestival, declameerde Dhaenens fragmenten uit 2500 jaar politieke redevoeringen. Van de grafrede van Pericles tot de toespraken van Bush en Bin Laden. Dhaenens bracht die redevoeringen met zijn spel tot leven en liet ook zien dat het bij die legendarische speeches voor een niet onbelangrijk deel om retoriek ging.

Vincent Stuer, die woordvoerder was van partijvoorzitter (en later minister) Karel De Gucht en speechwriter van Europees Commissievoorzitter José Manuel Barroso, zag die voorstelling van Valentijn Dhaenens ook, was er van onder de indruk en mailde hem dat hij graag een tekst voor hem wilde schrijven. Met als uitgangspunt vragen als: Wat maakt dat iemand in de politiek gaat? Wat voor psychologie zit daar achter? 


Toen, in DegrotemonD, werden beroemd geworden politieke toespraken met bronvermelding geciteerd. Nu, in Onbezongen, gaat het over de technieken die politici inzetten om zo goed mogelijk over te komen. Over hoe je je charisma uitbuit. Over hoe je jezelf op zo'n manier neerzet als een sterke persoonlijkheid dat de kiezers je desondanks toch meevoelend en menselijk vinden. Door de kennis
van insider Vincent Stuer en het goede acteerwerk van Valentijn Dhaenens levert dat een interessant inkijkje op achter de schermen van de politiek.
 
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: KVS

Recensie: Poquelin II van tg STAN

●●●●○

 

POQUELIN II

 

TG STAN




Door RiRo, gezien 4 december 2017

Eindelijk is er een vervolg op Poquelin. En wat voor vervolg! Veertien jaar geleden maakte tg STAN een voorstelling met kluchten van de zeventiende-eeuwse Franse blijspelschrijver Jean-Baptiste Poquelin, beter bekend onder zijn pseudoniem Molière. Dat waren toen De Ingebeelde Zieke (Le Malade Imaginaire) en drie wat kleinere minder bekende stukken. Met behalve de vier spelers van tg STAN, Tine Embrechts en Adriaan Van den Hoof als gastspelers.

Nu in Poquelin II zijn er drie acteurs van tg STAN en vier gastspelers: Kuno Bakker, Els Dottermans, Willy Thomas en Stijn Van Opstal. En net als veertien jaar geleden staat er op het podium van de schouwburg een vierkante houten verhoging. Toen met aan drie zijden een tribune waarop het hele publiek zat. Nu met alleen aan weerszijden kleine tribunes. De rest van het publiek, het merendeel, zit in de zaal.

In de eerste klucht, De Vrek (L'Avare), wil Harpagon trouwen met de jonge Mariane (Jolente De Keersmaeker). Maar die is al zonder dat Harpagon dat weet met zijn zoon Cléante (Kuno Bakker). Zijn dochter Elise (ook Jolente De Keersmaeker) wil hij uithuwelijken aan de oude rijke Anselme (Frank Vercruyssen). Maar Elise ziet meer in Valère (Stijn Van Opstal), de bediende van haar vader. En dan is er nog de angst van de wantrouwige Harpagon dat iemand zijn in de tuin verstopte 10.000 ecu's zal vinden. Genoeg aanleiding dus voor veel kluchtige scènes.

Willy Thomas, die Harpagon speelt als een gestreste paranoïde gierigaard met ADHD, maakt meteen flink vaart. En hij houdt het tempo hoog. Daarmee zet hij de toon, want dat hoge tempo blijkt bij deze twee kluchten over ijdelheid, gierigheid, geld en liefde de humor en de hilariteit enorm te versterken.

In de tweede klucht, De Parvenu (Le Bourgeois Gentilhomme), wordt de spot gedreven met een omhooggevallen burger die zo ontzettend graag bij de adel wil horen dat het niet anders kan of hij moet wel het mikpunt worden van misleiding. Zo probeert graaf Dorante (Kuno Bakker) deze rijke maar niet zo slimme Jourdain (Damiaan De Schrijver) op slinkse wijze van zijn geld te ontdoen omdat hij op zijn beurt zelf weer indruk wil maken op markiezin Dorimène (Jolente De Keersmaeker).

Ondertussen schakelt Jourdain in zijn streven om zich de gewoontes van de adel zo snel mogelijk eigen te maken zowel een leraar filosofie (Stijn Van Opstal), een muziekleraar (Els Dottermans), een dansleraar (Kuno Bakker) als een schermleraar (Frank Vercruyssen) in om dat doel te bereiken

Als zijn schermles op het punt staat te beginnen, valt het De Schrijver op dat een toeschouwer op de eerste rij van een van de tribunes op het toneel een wandelstok heeft. Onder het motto 'omhels het toeval als het zich aandient' daagt hij de man onmiddellijk uit. Het schermduel tussen de breed lachende oude man zittend op zijn stoel met zijn wandelstok en de bebaarde parvenu op zijn houten verhoging met zijn degen eindigt, zoals het in zo'n geval hoort, in remise.

Behalve de muziekleraar speelt Els Dottermans zowel Jourdains echtgenote als hun dochter Lucille. En hoe! Nu Dottermans besloten heeft bij NTGent weg te gaan en meteen het diepe in te gaan door met zes andere acteurs Poquelin II te maken, laat ze weer zien wat een fenomenale actrice ze is. Vooral in De Parvenu gaat ze helemaal los, alsof ze al haar frustraties van de afgelopen jaren bij NTGent in één keer van zich af wil spelen. Voor mij is Els Dottermans met haar extraverte hilarische spel de uitblinker in deze perfect gemaakte, heel goed geacteerde, en ontzettend geestige voorstelling.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: tg STAN