●●●○○
EFFI BRIEST
DEUTSCHESSCHAUSPIELHAUS HAMBURG / CLEMENS SIENKNECHT & BARBARA BURK
Door RiRo, gezien 23 februari 2016
Coverbandmuziek
houd ik daarvan? Ook als het heel goed gedaan is? Perfect zelfs?
Zoals in deze voorstelling de live-uitvoering van God
Only Knows van
The Beach Boys? Nee, daar houd ik niet zo van. Ik veer pas op als de
acteurs een verrassende draai aan zo'n hit geven. Ik veer op bij de
dialoog die is gemaakt van Love
Me Tender
van Elvis Presley. En vooral bij It's A Man's
Man's Man's
World van James Brown in een
hartverscheurende
angstschreeuwversie
door Michael
Wittenborn.
Effi
Briest
van Theodor Fontane uit 1894 is een Duitse roman die thuishoort in
het rijtje Anna
Karenina, Madame Bovary, Eline Vere,
een verhaal over vrouwenleed en mannenlust. Effi wordt op
zeventienjarige leeftijd uitgehuwelijkt aan de ruim twintig jaar
oudere baron Geert von Instetten. Ze is ongelukkig en bezwijkt voor de charmes van de knappe majoor Crampas. Zes jaar na die
affaire komt Von Instetten erachter, hij dood Crampas in een duel, en
stuurt Effi weg. Die belandt uiteindelijk ziek bij haar ouders. Waar
ze al snel sterft. Maar niet voordat ze alle schuld op zich heeft
genomen. En Von Instetten heeft vrij gepleit.
Het
toneel ademt
de sfeer van de zeventiger jaren. Op 'Radio Briest' loopt de serie
Berühmte
Seitensprünge der Weltliteratur. We
beginnen steeds met een stukje gesproken versie van de
roman vanaf een langspeelplaat. Vlak voor een belangrijke scène gaat
de platenspeler uit en pakken de acteurs hun instrumenten om wat er
verder gebeurt duidelijk te maken met behulp van live-uitvoeringen
van hits uit de zestiger, zeventiger en tachtiger jaren. Veel
Engelstalige, geen enkele Duitstalige als ik me goed herinner, en op
het eind, gezongen door Ute Hannig als Effi, het Franstalige
La Chanson
d'Hélène
van Philippe Sarde.
Clemens
Sienknecht en Barbara Bürk kiezen in hun muzikale interpretatie van
Theodor Fontane's klassieke zedenroman naar mijn smaak net even te vaak voor muzikale perfectie. Terwijl
kunst om spannend te zijn, en geen kunstnijverheid te worden, naar
mijn idee nou juist net niet perfect moet zijn. Aan de andere kant,
het is wel heel knap hoe bij zo'n muzikale en ook heel komische
bewerking de tragedie van de roman totaal niet in het gedrang komt.
Gezien tijdens BRANDHAARDEN
Geen opmerkingen:
Een reactie posten