Recensie: Elektra van NTGent

●●●○○

ELEKTRA

NTGENT


Door RiRo, gezien 20 november 2014


We hebben de ouverture van de drie koperblazers gehad, gevolgd door een statige Agamemnon met een gedragen tekst voor een staande microfoon. Met achter zich twee simultaan bewegende Ifigeneia's. In witte jurkjes. Heel dramatisch allemaal.

Maar dan meteen daarna. Wat een stijlbreuk! De monoloog van Kassandra, de zieneres. Totaal anders. Want heel grappig. Dat quasi-onhandige bewegen, dat quasi-verlegen meisjesachtige van een pubermeisje van nu. Verwarrend. Ongemakkelijk. Want de tekst die ze uitspreekt is helemaal niet grappig. Je voelt de onrust om je heen in de zaal. 
 
Hier blijft het niet bij. Steeds weer verrast regisseur Julie Van den Berghe met een onverwachte verandering van stijl. Of met een plotselinge sprong in de tijd. De dialogen die dicht bij het originele mythologische verhaal over het vervloekte nageslacht van Tantalos blijven, zijn de pijlers van de voorstelling. Maar daar tussendoor gebeurt van alles wat bedoeld lijkt om chaos te verbeelden. Want het is chaos in het gezin van Agamemnon en Klytaimnestra, waar wraak op wraak volgt.

Visueel is Elektra prachtig. De tekst van Bernard Dewulf is wat harder, minder poëtisch dan zijn eerdere toneelteksten. En naast Aischylos, Sophocles en Euripides gebruikt Dewulf ook andere bronnen, onder andere fragmenten uit brieven van de acteurs, geschreven in de psyche van hun personages. Vooral de bijdragen van Jaap Spijkers als Agamemnon en Lien Wildemeersch als Elektra vallen me daarbij op. 
 
Maar die abrupte veranderingen van stijl en tijd? Dat vergt veel aandacht. En veel denkwerk. Als je de verhaallijn tenminste wilt blijven volgen. Meevoelen met de personages? Opgaan in het drama? Daar lijkt de regie van Van den Berghe zich niet echt om te bekommeren. 
 
Toch is Elektra een indrukwekkende voorstelling, die naar het einde steeds beter wordt. En waarin goed wordt geacteerd, vooral door Lien Wildemeersch als Elektra en Chris Thys als Klytaimnestra. Elektra is een voorstelling die zich langzaam prijsgeeft. Waarin je ook na afloop, bij het overlopen van wat je hebt gezien, steeds weer iets nieuws ontdekt.
 
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: NTGent

Recensie: How did I die van Frascati Producties/Davy Pieters

●●●●○

HOW DID I DIE

FRASCATI PRODUCTIES / DAVY PIETERS 


Door RiRo, gezien 7 november 2014


Als voorbereiding op How did I die stelde Davy Pieters (scenario, regie, en toneelbeeld) vragen aan Hans Pelt, senior technisch rechercheur van de Amsterdamse recherche, afdeling forensische opsporing en visualisatie; aan Prof. Dr. Maurice Aalders van het Forensisch Onderzoekslab Fortechs/Biomedical Enginering and Physics AMC; en aan Dr. G.N.G. Vanderveen, universitair docent aan het Instituut voor Strafrecht & Criminologie van de Universiteit Leiden en daarnaast zelfstandig onderzoeker op het gebied van beeld en audiovisuele technieken in de strafrechtsketen.

Ook tijdens de voorstelling, met drie acteurs en nauwelijks tekst, zijn er vooral vragen. We krijgen de reconstructie, of beter gezegd de reconstructies van een moord alleen in bewegingen te zien. Daarbij gaat het bij elke volgende reconstructie niet alleen om het 'hoe' uit de voorstellingstitel, maar ook om het 'wie' en 'waarom'. Steeds als de acteurs achteruitlopend over de speelvloer een volgende reconstructie inleiden, nemen de vragen toe. En moeten we als toeschouwer de antwoorden die we in een eerdere reconstructie meenden te zien weer verwerpen.

De zwijgend uitgevoerde filmische bewegingen van de acteurs (Klará Alexová, Indra Cauwels en Joey Schrauwen) zijn in de letterlijke zin van het woord schokkend. Op mij heeft dat een haast een hypnotiserend effect. Mede daardoor, maar ook door het vernuftige geluidsontwerp van Jimi Zoet, is How did I die een fascinerende en intrigerende voorstelling. Verrassend ook, na The truth about Kate, de vorige voorstelling van Davy Pieters, waarbij tekst een veel belangrijkere rol speelde.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Frascati Producties