Recensie: Vader van Peeping Tom

●●●●○

VADER

PEEPING TOM


Door RiRo, gezien 1 oktober 2014


Zoals altijd bij Peeping Tom is het contrast tussen een hyperrealistisch toneelbeeld en het filmische, het surrealistische, de drijvende kracht. Daar moet ik, ook nu weer, even aan wennen. Maar vanaf het moment dat ik me gewonnen geef, is het puur genieten. Vader, de eerste in een nieuwe trilogie van Franck Chartier en Gabriella Carrizo, Vader – Moeder – Kinderen, speelt zich af in een verzorgingstehuis voor bejaarden, het grensgebied tussen leven en dood. De centrale figuur is Leo, gespeeld door Leo De Beul (1938).
 
In een realistisch decor worden gewone alledaagse situaties met het voor Vlaanderen en Brussel zo kenmerkende absurdisme op scherp gezet. Om daarmee onder die alledaagsheid te komen. Bij het pijnlijke, bij het schrijnende. Maar ook bij de humor ervan.
 
Vader is een voorstelling die laveert tussen de triviale gang van zaken bij het bezoeken van een vader, bij het verzorgen van dementerende bejaarden, en de fantasie, het surrealisme. In een mix van theater en dans. Hard en ontroerend tegelijk. Absurd maar toch poëtisch en subtiel. Een voorstelling waar ik heel blij van word.

Een zoon (Simon Versnel) komt gehaast binnen voor zijn wekelijkse bezoekje van een half uur. Hij wil zijn bejaarde vader zo snel mogelijk in zijn rolstoel mee naar buiten nemen. De oude man klemt zich vast aan de piano, speelt, en zingt 'Feelings'. Zijn fans, vrouwelijke medebewoners, strekken bewonderend hun armen naar hem uit. Een verzorgster pakt een microfoon en vertelt de zoon dat ze zijn vader haat, dat iedereen zijn vader haat, dat iedereen er over denkt hem te doden, dat iedereen erover nadenkt hoe hem te doden.

Tien bejaarde mannen en vrouwen figureren in Vader als bewoners, pakken een instrument als er muziek klinkt, deinzen angstig terug als het personeel weer eens met de bezems aan komt zetten. Een Koreaanse danser en een Taiwanese danseres voeren dan weer een geanimeerd gesprek dat niemand verstaat, dan weer dansen ze duetten of adembenemende solo's die aan triphop dance doen denken. Een zangeres zingt een fado. Nog een fascinerende dans. Weer, nu drie andere, figuranten, playbackend aan de instrumenten. En steeds weer de verzorgers, de dansers, met de bezems.
 
Als tegen het einde de zoon weer op bezoek lijkt te zijn, blijkt hij ook een 'vader' te zijn geworden. Seniel en wel. Die verzorgd moet worden, en gewassen. Die zijn dochter niet meer herkent. Zijn zoon roept nu hèm ter verantwoording, leest hèm nu de les. En helemaal aan het eind neemt er weer een zoon zijn vader in een rolstoel mee naar buiten. Maar nu is niemand meer wat hij is. Of wat hij was. Wat een prachtige voorstelling. En wat een sterk einde.
 
Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Peeping Tom

Geen opmerkingen:

Een reactie posten