Recensie: Todo el cielo sobre la tierra (El síndrome de Wendy)

●●●●○

ATRA BILIS TEATRO / ANGÉLICA LIDDELL 

TODO EL CIELO SOBRE LA TIERRA (EL SÍNDROME DE WENDY)

 

Door RiRo, gezien 15 november 2013

Theater, performance, live muziek, dans. Documentair, maar ook schaamteloos persoonlijk. In het Spaans, Mandarijn, Noors, Engels en Nederlands. Waarin in het begin van de voorstelling dichtregels van William Wordsworth herhaaldelijk terugkomen: 'splendor in the grass' en 'glory of flowers'. En later, vooral in het derde deel, steeds weer de instrumentale versie van de traditional The House of the Rising Sun te horen is, die vooral bekend werd door de versie van The Animals uit 1964.

Wendy is het personage dat Peter Pan meeneemt naar zijn eiland Neverland. Maar hier in de voorstelling is Wendy op een ander eiland, op Utoya, het eiland waarop in 2011 Anders Breivik 69 jonge mensen doodde. Peter Pan was het kind dat niet volwassen wilde worden, Utoya het eiland waar jongeren, kinderen nog, door de moordzucht van Breivik niet volwassen mochten worden. En Wendy?

Wendy is alleen, eenzaam. In het eerste deel van deze tweeënhalf uur durende voorstelling, het deel dat speelt op en rond het Noorse eiland van de jeugdige liefde, is ze alleen met haar liefde. Was Wendy in het oorspronkelijke verhaal het symbool van onschuld, nu leeft ze zich uit in (solitaire) seks. Want echte liefde is altijd seksueel, stelt ze uitdrukkelijk.

In het tweede deel, in Shanghai, bij het bejaarde paar dat, begeleid door een uit acht musici bestaand ensemble, walsen dansend zijn jeugd probeert vast te houden, is ze behalve alleen ook anoniem. En in het derde ongenadige, misantropische deel, in de monoloog van ruim een uur over vooral haar haat tegen haar moeder, haat tegen moeders in het algemeen, schreeuwt Wendy, schreeuwt Liddell, haar existentiële eenzaamheid uit. En masturbeert in de wc van een warenhuis om weer te kalmeren.

Vooral in dat laatste rauwe deel zoekt Liddell de grenzen op. Een woedende en woeste tirade is het. Over haar jeugd, over haar opvoeding, over de pijn die ze daardoor als volwassene met zich mee moet dragen. Tergend is die monoloog af en toe, omdat Liddell steeds weer de indruk wekt naar een einde toe te werken, maar dat dan niet doet. Maar het is vooral fascinerend. Door de rauwe, felle vorm, en door het denderende maar uitgekiende ritme van zowel haar taal als van haar bewegingen.

Ga voor de speellijst en voor meer informatie naar: Angélica Liddell